KORKU

Oturdum korkumu, korktuğumu beklerken yazmaya çalıştım. ... Kelimeler aklımın duvarlarindan öyle hızlı geciyordu ki yetisemedim ama yorulmadim yilmadimda... Korktuğundan emin olmak diye bir şey var hayatta belkide emin olduklarindan korkarsin... Korksanda korkundan ölsende korktuğunu yaşarsın. .. Kendimi ne kadar da hazirladim, böyle olacağını biliyodum desende yasadiginda o anı korkundan daha büyük olur ruhunun parcalanışı... Bi yerden tutunup yeniden ayağa kalkmaya calışırsın... Üstelik yapmalısındır da... Öyle anlarda daha çok ümit edersin... Bir mucize olacağına inanmak istersin... Olmayacağını bile bile.... Insan arsız çoğu zaman ve galiba en çokta severken... Bir de korkuyla yüzleşmek var, ne olacağını bilirsin bilirsin de işte yine de yüzleşmeden vazgecemezsin.. Dedim ya insan arsız varlık ve bu hayatta en çok canını yakanları seviyor yada en çok sevdikleri canını yakıyor. .. Ve öğreniyor ki bu hayatta en çok sevdiklerinden korkuyor. .. Onları incitmekten, üzmekten kaybetmekten....

HAYAT KADERİN TA KENDİSİ...

Hayat kaderin ta kendisidir dedi...Gözlerinden derin derin bakışlarından belliydi teslimiyeti...Bi an düşünmeme sebep olan sözü ve sözlerine devam ederken duruşu kaderin ta kendisi dediği hayatın onu ezmeye çalışırken aslında ondan hiç bişey götürememiş aksine hayat karşısında bi duruş sahibi olmasını sağlamıştı...Belkide daha fazlasını...Bazen hiç tanımadığınız birinin ettiği bi söz yada bir ses içinde bulunduğunuz durumdan başka bir yere götürebiliyordu...Ve belkide farkındalık katıyordu hayatınıza...Her insanın aslında bilmediğniz başka bir hayatı daha olduğunu farkediyorsunuz...Ve insanın bebek masumiyetinden anne şefkatinden sonra nasıl olurda insan canına kıyabilen başka bir yaratığa dönüştüğünü anlamaya çalışıyorusunuz...Anlam veremediğiniz bir çok şey olur insanın hayatı boyunca...Anlamak farkında olmak ve yaşanan her sıkıntı hayata dairdi...Hayatın ta kendisi olan kadere dair...Kadere teslimiyetse her yiğidin harcı değildi...